خصوصیات کائولن Kaolin (خاک چینی) کانی های کائولن شامل: کائولینیت، دیکیت، ناکریت و هالوزیت ترکیب شیمیایی: ۲SiO 2 .Al 2 O 3 .2H 2 O از نظر شیمیایی در گستره وسیعی از تغییرات PH بدون تغییر می ماند. داشتن رنگ سفید که آن را به صورت ماده رنگی قابل استفاده می سازد. دارا بودن خاصیت پوششی بسیار خوب نرمی و غیر سایشی بودن آن
اصلاح سطح کائولن اغلب از روشهای اصلاح شیمیایی سطح استفاده می کند ، بنابراین اصلاح کننده ها اضافه می شوند. فرآیند اصلاح سطح کائولن به طور کلی دارای سه روش است: روش مرطوب ، روش خشک و روش نیمه خشک. خیس فرآیند مرطوب نیاز به پالپ کردن ، دهیدراته شدن و خشک شدن دارد و این فرآیند پیچیده تر است ، به ویژه فیلتراسیون دهیدراتاسیون.
با گفتن این حرف، اصطلاح «االگوی فرایندی» یا «الگوی گردش کار» به طور کلی برای توصیف مجموعه الگوهای جریان فعالیتها استفاده میشود. در دیدگاه مستندسازی فرایند، یک «الگوی فرایندی» می تواند برای یک یا چند «شرح فرایند» اعمال شود. اکنون میتوان دریافت، دو «شرح فرایند» با الگوهای فرایندی یکسان، دلیلی بر یکی بودن «شرح فرایندها» نیست.
کاربرد پودر کائولن این روزها بر هیچکس پوشیده نیست، کائولین همچنین از خاک رس، سفال سفید نرم است که یکی از اجزای اصلی ساخت کاشی و سرامیک است و به طور گسترده ای در ساخت کاغذ، لاستیک، رنگ و بسیاری از محصولات دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. نمونه هایی از کاربرد کائولین برای اولین بار در سال 1700 توسط مسیحی فرانسوی کشف شد.
سختی کائولن در مقیاس موس ۱ و در حالت متبلور ۲ الی ۲/۵ و چگالی آن ۱/۲ تا gr/cm3 ۱/۶ میباشد. کائولینیت پس از گرم کردن، شروع به از دست دادن آب در دمای حدود ۴۰۰ درجه سانتی گراد میکند و در دمای حدود ۵۲۵ درجه سانتی گراد به طور کامل آبزدایی میشود. مقدار دی هیدراسیون به اندازه ذرات و درجه تبلور بستگی دارد. ویژگی ها و خواص کائولن ویژگی ها و خواص کائولن
کائولینیت یک ماده ی معدنی رسی متداول می باشد که کائولن یا خاک چینی نامیده می شود و به همراه چند ماده ی معدنی دیگر، گروهی با نام دیکیت (dickite) یا ناکریت (nacrite) تشکیل می دهند. کائولینیت از سنگهای مختلفی نشئت می گیرند که محتوی فلدسپار می باشند. این سنگ ها دچار هوازدگی می شوند و کائولینیت بدین صورت تشکیل می شود.